O NAS

Centrum Pomocy Osobom Starszym „Elżbietanki” to dom całodobowej opieki znajdujący się w Lesznie przy ul. Niepodległości 37. Prowadzony jest przez Zgromadzenie Sióstr Elżbietanek Prowincja Poznańska, które w charyzmacie ma wpisaną opiekę i pomoc osobom starszym, chorym i najbardziej potrzebującym. Misją Założycielek Zgromadzenia była opieka nad chorymi w ich własnych domach. Pracę podejmowały z miłości do Chrystusa i w takim duchu ofiarności i szacunku do każdego Mieszkańca Zgromadzenie podejmuje te misję.

„Wszystko, co uczyniliście jednemu
z tych braci moich najmniejszych, Mieście uczynili.” /Mt 25, 40/

„Musimy innych uszczęśliwiać” /św. Elżbieta/

Działamy w oparciu o decyzję Wojewody Wielkopolskiego na prowadzenie działalności statutowej placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom starszym, przewlekle chorym lub osobom niepełnosprawnym PS – 11.9423.2.7.2019.7 – wpis do rejestru placówek pod numerem 41.
Dom przeznaczony jest dla 35 osób. Przystosowany jest architektonicznie do potrzeb osób z różnymi niepełnosprawnościami. Budynek jest wielokondygnacyjny z windą. Wyposażony jest w system alarmowo-przyzywowy i system przeciwpożarowy. Dysponujemy pokojami jedno i dwuosobowymi z łazienkami przystosowanymi do osób niepełnosprawnych. Na każdej kondygnacji znajduje się pokój dziennego pobytu, do dyspozycji TV i Internet. Posiadamy własną salę gimnastyczną oraz gabinet masażu. W budynku znajduje się Kaplica, z której Mieszkańcy mogą korzystać. Przy budynku jest teren zieleni. Wyjście na teren jest przystosowane z podjazdem i utwardzonymi ścieżkami. Tutaj tez znajduje się obszerny parking dla odwiedzających i gości. W okresie wiosenno-letnio-jesiennym są wystawiane ławki, stoły oraz parasole. W domu znajduje się sala wielofunkcyjna na spotkania czy imprezy oraz biblioteka. Posiadamy własną kuchnię i pralnię.

Dom jest prowadzony zgodnie:

• z obowiązkami odpowiednio przepisami dotyczącymi pomocy społecznej;

• z zasadami miłości chrześcijańskiej, założeniami Konstytucji Zgromadzenia: pomocy najbardziej potrzebującym i chorym oraz Statutami Prowincji.

ozdob

OFERTA

Dom jest domem stacjonarnym zapewniającym całodobową opiekę.

1. Osobom w podeszłym wieku.
2. Przewlekle chorym.
3. Osobom niepełnosprawnym.

Oferujemy pobyty stałe i czasowe.

1. Celem Domu jest zapewnienie Mieszkańcom warunków bezpiecznego i godnego życia, intymności, niezależności oraz umożliwienie rozwoju osobowości.
2. Dom świadczy podstawowe usługi zgodnie z obowiązującym standardem określonym przepisami prawa:

1) w zakresie potrzeb bytowych, zapewniając:

• miejsce zamieszkania, wyżywienie, utrzymanie czystości;

2) opiekuńcze, polegające na:

• udzielaniu pomocy w podstawowych czynnościach życiowych, pielęgnacji, niezbędnej pomocy w załatwianiu spraw osobistych;

3) wspomagające, polegające na:

• umożliwieniu udziału w terapii zajęciowej, podnoszeniu sprawności i aktywizowaniu mieszkańców domu, umożliwieniu zaspokojenia potrzeb religijnych i kulturalnych, stymulowaniu nawiązywania, utrzymywania i rozwijania kontaktu z rodziną i społecznością lokalną, zapewnieniu bezpiecznego przechowywania środków pieniężnych i przedmiotów wartościowych.

Świadczone przez nas usługi uwzględniają stan zdrowia, sprawność fizyczną i intelektualną oraz indywidualne potrzeby naszych Mieszkańców przy szczególnym uwzględnieniu praw do godności, wolności, intymności i poczucia bezpieczeństwa.
Każdego dnia oprócz zapewnienia pomocy w czynnościach życia codziennego staramy się rozpoznawać indywidualne potrzeby naszych Mieszkańców i zapewnić rozwój osobisty na miarę możliwości poszczególnych osób.

Zapewniamy:

• całodobową opiekę medyczną
• wykwalifikowaną kadrę opiekunów osób starszych
• opiekę lekarską
• rehabilitację
• opiekę duszpasterską
• zajęcia rekreacyjne, kulturalne
• terapię zajęciową
• wyżywienie składające się z 5 posiłków dziennie

DOKUMENTY

Arkusz gromadzenia danych życiowych przy przyjęciu mieszkańca

Karta zgłoszenia

Zaświadczenie o stanie zdrowia

Regulamin odwiedzin

GALERIA ZDJĘĆ

kliknij na zdjęcie, aby je powiększyć

DOM

Pokoje

Pokoje dzienne

Opieka

Kaplica

Korytarze

Ogród

AKTUALNOŚCI Z FACEBOOK'A

https://www.facebook.com/CPOSLeszno

tablica

150LAT

ozdob

HISTORIA DOMU

Rok 1872 – Proboszcz parafii leszczyńskiej ks. Chyżyński realizując ogólne życzenie i potrzeby społeczeństwa, czyni starania o sprowadzenie Sióstr Elżbietanek. Matka Generalna Maria Luiza Merkert decyduje o założeniu placówki w Lesznie przy Parafii św. Mikołaja. Pierwsze 5 Sióstr Elżbietanek przyjeżdża w dniu 5 października 1872 r. Były to: s. Anastazja, s. Kapistrana, s. Eleonora s. Błażeja, s. Józefina. Początkowym zadaniem Sióstr była pielęgnacja chorych w ich własnych mieszkaniach. Siostry zamieszkały tymczasowo w Domu Katolickim przy ul. Kościelnej, a w 1885 roku wprowadziły się do własnego niewielkiego domu przy ul. Zielonej.

Rok 1890 – Nowy proboszcz ks. Kanonik Tasch sprzedaje Siostrom jednopiętrowy dom przy ul. Osieckiej (obecnie ul. Niepodległości).W domu przy ul. Zielonej Siostry urządziły ochronkę dla dzieci i kuchnię mleczną dla biednych dzieci.
W mieście Lesznie nie było żadnego szpitala. Ciężko chorzy przebywali we własnych mieszkaniach. Siostry ufne w pomoc Bożą przystąpiły do przebudowy domu i zorganizowania szpitala, mimo że władze Pruskie stawiały im ogromne trudności.

Do roku 1903 – Wykończono budowę i wnętrze szpitala, który oddano pod szczególną opiekę św. Józefowi. Pierwszym dyrektorem szpitala został dr. Świderski. Szpital dzielił się na dwa oddziały: wewnętrzny i chirurgiczny. W części domu zakonnego stanęła piękna kaplica z ołtarzem i obrazem Najświętszego Serca Pana Jezusa.

Rok 1914 – Wspólną harmonijną pracę lekarzy i Sióstr w szpitalu, cieszącą się wielkim uznaniem ze strony społeczeństwa, przerwała I wojna światowa. Szpital został przeznaczony dla rannych żołnierzy, 20 Sióstr było zajętych pielęgnacją rannych.

W wolnej Polsce – rozwija się w pełni praca na terenie szpitala, który otrzymał nazwę „Lecznica Sióstr Elżbietanek pod wezwaniem św. Józefa”. Przy szpitalu zostaje urządzony piękny ogród z grotą Matki Bożej z Lourdes gdzie chorzy mogą się pomodlić i zaczerpnąć powietrza.

Rok 1920 – Dyrektorem szpitala jest nadal dr. Świderski, który prowadzi równocześnie oddział wewnętrzny. Głównym chirurgiem jest dr. Francke, a asystentem dr. Polewski. Szpital był stale przepełniony i nie mógł pomieścić chorych licznie napływających z miasta i z okolicy, toteż konieczną okazała się decyzja rozbudowy dotychczasowego szpitala. Przełożona s. M. Serapeona Tobolewska, ufna w Opatrzność Bożą i opiekę św. Józefa rozpoczęła starania o potrzebny materiał budowlany, aczkolwiek Siostry nie posiadały żadnych zasobów gotówki. Trwało to więc kilka lat. Opracowanie planów i kosztorysów powierzono budowniczemu inż. Garsteckiemu z Poznania.

Rok 1932 – Rozpoczęto budowę. Poświęcenia kamienia węgielnego dokonał proboszcz leszczyński ks. Kan. Jankiewicz. Już przy budowie fundamentów pojawiły się niemałe trudności, gdyż woda zalała dotychczasową budowlę i uniemożliwiła dalsze prace. Przy szczególnej Bożej pomocy usunięto i te przeszkody, i budowla mogła posuwać się dalej, tak, że w 1933 stanęły gotowe mury. Brak funduszy na wykończenie budowy i wyposażenie wnętrza przysparzał Siostrom niemało kłopotów i zmartwień. W końcu, wytrwała praca i ufne zdanie się na Boga uwieńczone zostało upragnionym celem.

W roku 1934 – Do nowo wybudowanej lecznicy przyjęto pierwszych chorych. W tymże roku założony został mały oddział laryngologiczny, prowadzony przez dr. Pawłowskiego oraz oddział okulistyczny pod kierownictwem dr. Velkiego. Oddziałem chirurgicznym – po śmierci dr. Franckiego kierował dr. Polewski. W następnych latach, z powodu dużej ilości chorych na oddziale chirurgicznym część chirurgii została powierzona dr. Niczyperowiczowi, asystentem został dr. Chrystmann.
Z każdym rokiem uzupełniano wyposażenie szpitala. Staraniem dyrektora i Siostry Przełożonej M. Serapeony Tobolewskiej urządzono piękną salę operacyjną, opatrunkową, laboratoriom analityczne, wmontowano nowoczesny na ów czas aparat rentgenowski, postarano się o dostateczną ilość narzędzi chirurgicznych i bielizny dla chorych. Upiększono ogród szpitalny świerkami i cyprysami, a wśród zieleni uruchomiono wodotrysk.
Niestety, odczuwało się brak oddziału zakaźnego, którego dotąd nie było w Lesznie. W pobliżu szpitala przy ul. Dąbrowskiego 12 znajdowała się ochronka dla dzieci tzw. „Jagódka”, należącą do Wydziału Powiatowego. Dom ten Siostry zakupiły w 1935 roku i po starannej przebudowie przeznaczyły go na szpital zakaźny. Kierownictwo oddziału zakaźnego powierzono dyrektorowi głównego szpitala dr. Świderskiemu.

Rok 1939 – II wojna światowa. Lekarze szpitalni zostali powołani do służby wojskowej, a Siostry zostały same z chorymi. Po kilku dniach Niemcy zajęli miasto, szpital przeszedł w ręce okupanta. Siostry początkowo zostawiono w szpitalu, lecz spotkały je często przykrości. Kilkakrotnie proponowano Siostrom podpisanie listy Volksdeutsch, jednak stanowczo odrzuciły te propozycje, mimo że grożono im usunięciem ze szpitala, wywiezieniem do obozu lub śmiercią. Dnia 28 marca 1940 roku gestapo urządziło rewizję w całym domu i szpitalu, szukając rzekomo przez Siostry ukrytych Polaków. Kilka dni później Siostry zostały wywiezione pod konwojem policyjnym do Warszawy, gdzie znalazły się bez dachu nad głową. Tamże – na wygnaniu, w 1942 r. zmarła Siostra M. Meloza Barska, a w 1944 r. długoletnia przełożona domu Siostra M. Serapeona Tobolewska, główna inspiratorka i „budowniczy” szpitala w Lesznie.

Rok 1945 – Po zakończeniu działań wojennych pozostałe Siostry powróciły z wygnania do Leszna. Po wielu trudnościach udało się Siostrom na nowo objąć zarówno dom jak i szpital, które nie tyle na zewnątrz ile w wewnątrz, były dosłowne ruiną. Czego okupant nie zdążył wywieźć – zostało wszystko wykradzione. Działalność powojenna szpitala datuje się od dnia 1 lutego 1945 r. pierwszym lekarzem był dr. Bronikowski, a przełożoną szpitala Siostra M. Eufenia Frankiewicz. W marcu 1945 r. powrócił z wygnania dr. Niczyperowicz specjalista chirurg i ginekolog, który został mianowany dyrektorem szpitala. Od maja 1945 r. przełożoną szpitala została Siostra M. Florencja Pokładek. Ponieważ po wojnie powstał w Lesznie miejski szpital internistyczny, szpital Sióstr Elżbietanek został przeznaczony na szpital chirurgiczny. Dużo trzeba było pracy i starań, by szpital przybrał pierwotny wygląd. Brak urządzeń i narzędzi chirurgicznych – wywiezionych przez okupanta – znacznie utrudniał właściwą pracę. Tylko dzięki niespożytej energii i poświęceniu Sióstr zdołano uzupełnić braki.
Szpital ponownie urządzony i wyposażony posiadał 180 łóżek, w tym 90 na oddziale chirurgicznym, 30 na oddziale położniczo-ginekologicznym oraz 60 na oddziale zakaźnym. Dyrektorem szpitala był nadal dr. Niczyperowicz, asystentem dr. Sielicki, kierownikiem oddziału zakaźnego dr. Pawlicka-Kokocińska.

Rok 1946 – 6 Sióstr pielęgnujących chorych, zachorowało ciężko na tyfus. Dwie z nich zmarły.

Rok 1949 - Szpital został przejęty przez Państwo. Protokołem zdawczo-odbiorczym, na podstawie uchwały Rady Ministrów z dnia 21 września 1949 roku, zabrano w bezpłatne użytkowania szpital oraz oddział zakaźny przy ul. Dąbrowskiego 12. Wraz ze szpitalem zabrano dom mieszkalny Sióstr, przylegający do szpitala oraz budynek gospodarczy, garaż, szopę do opału, cieplarnię, ogród warzywno-owocowy i cały inwentarz żywy i martwy. Na skutek wniesionych oraz Zgromadzenie zarzutów i uwag do protokołu zdawczo-odbiorczego zwolniono spod przejęcia dom mieszkalny Sióstr, garaż, budynek gospodarczy oraz połowę ogrodu. Siostry straciły wszystko cokolwiek zdobyły w tych latach mozolnej pracy, niejednokrotnie umierając z wycieńczenia. Bez żadnego powodu zwolniono siostry z administracji.

Rok 1959 – Kilka Sióstr pracuje w szpitalu, w parafii , punktach katechetycznych i w biurze.

Rok 1962 – Po wielu utrudnieniach pracy w szpitalu przy chorych, zostają zwolnione następne Siostry. Mimo że Siostry nie pracowały już w szpitalu to jednak służyły wielką pomocą chorym w ich własnych mieszkaniach. Wiele sióstr katechizuje dzieci i młodzież w parafiach leszczyńskich oraz pracuje w zakrystii.

Rok 1991- Do pracy na oddziale chirurgicznym i urologicznym zostają przyjęte dwie Siostry.

Dnia 9 grudnia 1998 roku – Władze państwowe oddają Siostrom Elżbietankom należący do ich
własności szpital, który po kapitalnym remoncie służy Zgromadzeniu jako dom dla starszych i schorowanych Sióstr oraz Przedszkole im. Św. Jana Pawła II.

5 lipca 2019 roku – zezwolenie Wojewody Wielkopolskiego na prowadzenie w ramach działalności statutowej placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub w podeszłym wieku pod nazwą Centrum Pomocy Osobom Starszym „Elżbietanki” dla 35 osób.